Lost in Space.
Var að átta mig á því að ég á bara eitt ár eftir í hinum yndislega Háskóla Íslands. Eitt ár og svo kemur að því nokkru sem ég hata og forðast meira en allt annað í lífinu. Að taka ákvarðanir. Fæ bara hroll við tilhugsunina eina. Sjáiði til, í mínum geðveika huga þá er ég að útiloka eitt þegar ég vel annað og því er bara best að velja ekki neitt. Skiljiði? Ekki? Ég er með svo mörg plön og margar mismunandi framtíðir í hausnum að ég verð ringluð af því einu að hugsa um það -og þessvegna reyni ég að hugsa bara ekki neitt heldur sting hausnum í sandinn eins og rassstór strútur í miðri eyðimörk. Vildi að ég væri eins og fólkið sem veit frá upphafi hvað það er, hvað það vill og hvað það skal að verða. Finnst ég stundum bara ekki vera neitt og á leiðinni einhvert til Plútó.