Skrímslið.
Næfurhvít vera hættir sér út í birtuna og miskunarlaust dagsljósið sker í blóðhlaupin samanskroppin augun. Fatnaðurinn undarlegur og illa samansettur. Hárið úfið og reitt. Hreyfingarnar taugaveiklaðar og snöggar. Þýskur ferðamaður gengur framhjá og horfir með undrunarsvip á fyrirbærið sem skríður inn í Krambúðina. ,,Undan hvaða steini skreið þetta kvikindi", hugsar hann með sér -nema hann hugsar auðvitað á þýsku. Þreytt og slitin augu verunnar skanna búðina í hvelli og klifjuð dýrum varningi nálgast hún afgreiðsluborðið. Unga stráknum sem stendur fyrir aftan kassann líst augsýnilega ekkert á blikuna en reynir þó að halda andlitinu. ,,Var það eitthvað fleira?" spyr hann kurteislega. ,,Nei takk", svarar rám rödd sem sýnilega hefur ekki verið notuð svo árum skiptir. Félagsfælna veran grípur plastpokann sem henni er réttur, skakklappast út úr búðinni og hleypur við fót heim á leið. Hættuförinni er lokið.